*گام ششم(قسمت اول): تعیین اینکه آیا در دسترس بودن UPS انتخابی قابل قبول است؟

در مدیریت یک سازمان، در دسترس بودن تجهیزات و سیستم ها از اهمیت زیادی برخوردار است. به بیان ساده، در دسترس بودن مقدار زمان یک قطعه از تجهیزات موجود برای انجام عملیات، عملکرد آن قطعه تقسیم بر زمان کل تجهیزات مورد نیاز می باشد. همچنین به عنوان تقسیم "uptime" بر"total time" تعریف می گردد. بنابراین، اگر تهویه مطبوع طی 12 ساعت در هر روز نیاز باشد، در دسترس بودن برابر با 90 درصد می باشد اگر کمیسیون متوسط 1.2 ساعت در هر روز باشد. به طور معمول، در دسترس بودن مورد نیاز برای UPS 98 درصد است. در دسترس بودن یک تابع از قابلیت اطمینان و نگهداری است. در دسترس معمولا به شرح زیر بیان می شود:

A= MTBF / MTBF + MTTR

قابلیت اطمینان یعنی اینکه کارهای مورد نظر در یک دوره مشخص زمان و تحت شرایط خاص انجام خواهد گرفت. می توان قابلیت اطمینان را به این صورت نیز بیان نمود: تعداد شکست در یک زمان معین (نرخ شکست)، زمان بین خرابی (برای اقلام تعمیر) و یا زمان شکست (برای "یک شات" و یا اقلام غیر قابل تعمیر ). نگهداری را می توان به عنوان حفظ، و یا ترمیم به یک شرایط خاص تعریف نمود که برای سهولت نسبی و صرفه جویی در زمان و منابع بیان نمود. این فرض تعمیر و نگهداری توسط پرسنل و با داشتن سطح مهارت مشخص و با استفاده از روش ها و منابع تجویز انجام می شود. تعدادی از تعمیرات باید در یک زمان خاص (نرخ تعمیر) و یا MTTR انجام گیرند. براساس معادله Ai ، واضح است که در دسترس بودن با افزایش MTBF و یا کاهش MTTR افزایش می یابد.


در دسترس بودن با افزایش قابلیت اطمینان و یا کاهش MTTR افزایش می یابد. قابلیت اطمینان را می توان با انتخاب یک واحد با قابل اطمینان بیشتر با بار لازم واحد و یا بااستفاده از افزونگی افزایش داد. MTTR را می توان با انتخاب یک سیستم با نگهداری بیشتر و یا شاید با بهبود تشخیص و یا آموزش کاهش داد.